گذشت و انتظار یا ابراز انزجار؟

تقریبا پارسال همین موقع بود که با تعدادی از دوستان در مقابل سفارت روسیه جمع شده بودیم تا اعتراض خود را نسبت به حمایت روسیه از دولت ایران نشان بدهیم. در این حرکت نیز، مانند گردهمآیی‌های پیشین، دوستان سلطنت طلب با پرچم‌های عظیم خود به ما پیوستند تا سکوت ما را با  شعار‌های آتشین بشکنند. من که حقیقتاً به سطوح آمده بودم به خانومی که در مقابل من پرچم ۳ متری خود را تکان می داد گفتم: ما هم معترضیم، بهتر نیست کمی‌ آرام تر اعتراض مان را مطرح کنیم؟ این خانم برگشت و با قیافه ای برافروخته و صدایی متشنّج گفت <<شوهر منو کشتن.  تو کیتو کشتن؟>>
به مرور که در همایش‌ها و پانل‌ها شرکت می‌کردم، شاهد نمونه‌های بسیاری از برخورد‌های این چنینی بودم: مردی که هنگام سخنرانی گنجی او را قاتل می خواند، استاد دانشگاهی که خواستار محاکمهٔ موسوی و سایر اصلاح طلبان بود، و جمعی‌ که در گردهمآیی‌‌های سبز <<مرگ بر موسوی>> سر می دادند. 

با وجود اینکه خیلی‌ اوقات رفتار و شعار‌های این دسته از افراد بیش از حد افراطی و آتشین است، باید گفت که شاید تا حدی منطقی‌ است. مگر از کسی‌ که عزیزش را کشته اند یا آوارهٔ غربتش کرده اند می‌توان انتظار داشت که دست اندر کاران این ظلم را حمایت کند؟ فکر نمیکنم چنین انتظاری معقول باشد. 

 اما اینجا دو سوال مطرح است: 

۱- آیا این انتظار که روزی تمام افراد سهیم در جنایات سالهای دههٔ ۶۰ به میزمحاکمه کشیده شوند، و مورد مجازات قرار گیرند واقع بینانه و عملی‌ است؟ یا آیا می‌توان با بخشش و امید به آینده بخشی از تلخی‌ تاریخ را جبران کرد؟ من هرگز موافق گذشت از گناه افراد، بدون پاسخجویی دربارهٔ اشتباهاتشان نیستم. اما آیا علم به اینکه این افراد اکنون در صدد جبران برخی‌ از این اشتباهات گذشته بر آمده اند انگیزه خوبی‌ برای باز شناسی‌ این افراد نیست؟ شاید برای این کار باید کمی‌ به جو آن سالها و روحیهٔ انقلابی و تفریطی جامعه برگشت و عمل کرد خود را نیز در آن محیط بررسی کرد. 

۲- سوال دوم اینکه آیا حالا بهترین زمان برای مطرح این دیدگاه هاست؟ یا بهتر است در حال حاضر به جنبش سبز پیوست و حساب رسی‌های گذشته را به آینده موکول کرد؟ اگر مسائل باید مطرح شوند تکلیف اتحاد چه خواهد شد؟ و اگر نباید مطرح شوند تکلیف اعتماد؟ مگر نه اینکه در سال‌های پیش از انقلاب ۵۷، با وجود تعهد و تلاش‌های به مراتب بیشتر از امام، توده ای و مجاهد و سایرین، به جنبش <<مردمی>> امام پیوستند تا متحد <<اهریمن را سرنگون کنند>>؟ آیا می‌توان اعتماد کرد که این  بار سرنوشت دگر اندیشان آنچنان نخواهد شد؟

درادامهٔ:

سبز و زرد و قرمز

مطلب را به بالاترین بفرستید: